چیزی نیست ..اما انگار چیزی هست

به زحمت از خواب بیدار شدم..با کلی غرغر مامان که میگفت پاشو یوگا دیر میشه.با بغض پا شدم اما بغضم از چیز دیگری بود..جسم خسته نبود..با دلتنگی امده بودم و دلم نمیخواست به خاطر کاری که نکردمو به هیچ اذیت میشدم...شاید مساله مهمی هم نبود اما دیشب یکجایی از افکارم مکث کردم.در زندگی لحظه های سختی وجود دارد هرچند به نظر بی اهمیت...که عبور از درون این لحظه ها بدون ضربه زدن به چیزی مشترک ناممکن به نظر میرسد. 

اگر کسی را شناختی و عشق را نصیبش کردی ایا تردید در چیزی که واقعیت ندارد جایز است؟بهتر نیست به سوتفاهمها مارک دروغ نزنیم؟یا قضاوت نکنیم؟ 

من بی دفاعم...کاملا ساکتم..ناراحت میشوم وقتی تقلا میکنم که این نبوده و اصلا چیزی نبوده..و باز سکوت میکنم...انچه ناگفتنی است احساس من به توست که به باورش یمان دارم و نه میپذیرم در تو راستی نیست و نه میپذیر م درتو شکی ایست و نه حتی روزی لحظه ای به دوست داشنتنت کج میاندیشم . 

نمیدانم...چیزی نیست..اما....چیزی نیست.