تنهایی...خوب است...بد است...گاهی بد نیست.
تنهایی گاهی مثل یک پوسته ضخیم و محکم ادم را میبلعد..چون تار عنکبوتی که از آن رهایی نیست.مانندآنکه بی خبر گذاشت و رفت...
یا آنکه حتی دست تکان داد و رفت...
اما گاهی انسان تنهایی را ابزاری میگیرد برای پیدا کردن خویش...وقتی در خود گم میشوی انوقت است که چنگ میندازی به پوسته تنهایی و گاهی هم التماسش میکنی که بغلت کند.خسته ای...درست وقتی در جمعیت خویش و دیگری تنهایی...
گاهی به جبر تنها میشوی میدانم که آن لحظه عمیقترین گریه ها را خواهی کرد و گاهی به خواست خو د که بی شک در آن لحظه تا بعد تفکر خواهی کرد.
گاهی این تنهایی زمان دارد...و اما این..این افسرده ات میکند...از زمان بیزارت میکند...زیرا گاهی تنهایی انقدر بزرگتر از انتظار میشود که فرسوده ات میکند.باید
آن حس انتظار و نتیجه وصل را در خود زنده کرد تا از رو برود این تنهایی لعنتی..
گاهی خود تنهایی را انتخاب میکنی...با یک اشتباه...میرنجانی...له میکنی و درست در آن لحظه که احساس کردی خلایی عجیب مو بر تنت سیخ کرده است و دیگر برای بودن دیر است...انوقت تنهایی شکل تسلیم به خودش میگیرد.و تو تسلیم تر از همیشه.
گاهی تنهایی چون لباسی همیشه به تنت دوخته است...زبرا میپنداری که جدای دیگرانی یا انقدر با آن خو گرفته ای که حتی فکر نبودنش برایت میسر نیست و همیشه به خود میگویی من همیشه تنهاییم!!!
و اما من...من فکر میکنم که تمام این اشکال تنهایی و حتی تمام احساسات دنیا برای تک تک ما ملموسند...فقط نوع برخورد ما با آنها متفاوت است...و گاهی هم به جبر
انها معتقدم که اجتناب ناپذیرند و باید اتفاق بیفتند تا به درونمان سیری بکنیمو ببینیم که کجای کار اشتباه کرده ایم.
فکر میکنم مساله تنهایی دیر یا زود هست...با مرگ...با سفر...با رفتن به هر شکلی که هست.اما اینها تمام حرفم نیست...برای تمامیش راه چاره ای هست...
انچه را که از آن رهایی سخت است تنهایی درونیست.هنگامی که حتی با خودت نیستی...احساس شعف نمیکنی...جایی از افکارت بالا و پایین میرود...گیج میرود.عجیب است..هیچ چیزی را جایگزین آن نیست..نمیدانم...فقط میدانم وقتی بعد از کشمشی سخت و طولانی از آن بیرون میایی ادم دیگری شده ای...ادمی که از طرفی نمیگذارد از ورطه تنهایی به ناکجا آباد برود و از آن درس میاموزد و از طرفی گاهی این تنهایی عجیب را به هیچ چبزی ترجیح نمیدهد.میگذارد که تا انجا که مرز آدمی شدن است پیش برود...جولان بدهد...و من با تمام ترسی که از این احساس عجیب دارم به شدت عاشقش هستم.چرا که حتی معتقدم در هر عشقی ابتدایش ترسی هست و بعد تنها عشق.
پی نوشت:نمیدانم چه شد که از این گفتم...با افکارم کاری ندارم...اصولا میگذارم خودشان راهشان را بیابند...شاید راهشان این بود...نمیدانم.شاید هم لوس شدم ...نمیدانم.
بیش از یکبار خوندمش ... خیلی چیزا یاد گرفتم ، به خیلی از چیزها هم فکر کردم ...
اونقدر در تنهایی های خودم غرق شده بودم که یادم رفته بود در موردش فکر کنم ولی با این یادداشتت باعث شدی که ... (همون پاراگراف اول)
دلا ! خو کن به تنهایی
که از تن ها بلا خیزد.......
اگه دوست داشتی می تونی تن ها رو تنها بخونی!
قوچ مرغان را می بینم موج ماهی ها را نیز
حیف انسانم و می دانم
تا همیشه تنها هستم
وقت دل کندن از دیروز است یا که پیوستن بر امروز
من ولی در کار جان شستن
از غبار فردا هستم
صفحه ای ماسه بر می دارم
با مداد انگشتانم
می نویسم
من آن دستی که
رفت از دست شما هستم
مرغ و ماهی با هم می خندند
من به چشمانم می گویم
زندگی را میبینی
بگذار
این چنین باشم تا هستم
امیدوارم روح پاک و مهربونت که همیشه ازش درس زندگی گرفتم هیچوقت دچار تنهایی نشه
سلام
بنویس که فکر می کنم این سفر درونی را به خوبی آغاز کردی و با سر بلندی به انمام می رسانی و بدون شک ره اورد تو مشتی الماس محبت خواهد بود
همیشه با خواندن پست های تو پر می کشم به قله های با شکوه مادر بودن
بقول ابی .. تنهایی شاید یک راهه ......
سلام.
وبلاگتون رو دیدیم. نسبتا خوب بود.
از سایت ما هم در صورت تمایل بازدید کنید.
با سپاس
انجمن متخصصان الکترونیک ایران