چه بگویم؟؟؟

گاهی انقدر عصبانی میشوم که به همه دنیا بد و بیراه میگویم...دلشوره میگیرم وقتی چیزهایی میشنوم که حقیقتا نا مردیست... 

از طرفی زنی بچه اش را ول کرده است و صیغه مردی شده است که خودش زن و بچه دارد....از طرفی مردی تا دیروز تا پای خواستگاری و زندگی مشترک رفته است و صدای عاشقیش گوش دنیا را کر کرده است و حالا به هر دلیلی سر نگرفته است و دخترک از غم عشقش درد به دل دارد و پسرک هنوز یک ماه نشده میاید و از داستان عشقی دیگر میگوید. 

و بیشتر ناراحت میشوم وقتی میبینم دخترک..هنوز...هنوز درد به دل داردکه چرا از دستش داده است.  

از طرفی مردی برای زنش جان میدهد و از طرفی زن تمام عشقش را در قبال بوق ماشینی میبازد...از طرفی زنی تمام دردها را به جان میخرد تا دوباره با چیزی مشترک شروع کند و از طرفی مرد جایی دیگر چیزی مشترک را شروع کرده است.دردتان نگرفت؟ 

ما ادمها چرا انقدر پرتیم؟؟؟مگر از بودن یک آدم با تمام مهر خالصانه اش چه میخواهیم؟من میخواهم بدانم این که از نظر من کمتر از جنایت نیست!!!در کدام حقوق بشر...انسان...در کدام دادگاه؟میشود به دادش رسید... 

میایی دل میبری...در همه چیز شریک میشوی...شریک میکنی و بعد...اندکی شاید افسوس و بعد هیچ.... 

باور کنید ما مسوولیم...ما در قبال نگاهمان...دستی که دستی را گرفت...اغوشمان...و لرزه صدایمان وقتی میگوویم دوستت دارم مسوولیم.چرا در پس حقارت خودمان این همه را به حقارت میکشیم.بد نیست گاهی...فقط گاهی حالا که هیچ دادگاهی برای دادخواهی نیست...روی وجدانمان مکث کنیم...قلب ما جاییست که تمام احساسات بشری انجاست...ثبات را بفهمیم...عشق را...مسوولیت را...یکدیگر را.  

پی نوشت: 

کسالتت مرا کسل میکند...همانگونه که وقتی لبریز از انرژی هستی خدای زندگیم. 

هیچ نمیدانستم وقتی یکی ما میشود دیگر در همه چیز ما شده است.در تمام احساسات یکدیگر..داستانیست عشق...ورق به ورقش را دوست میدارم..