این هم...

دیروز تا ثانیه های شب به تماشای فیلمی نشستم که فکر میکنم حرفها داشت برای جای خالی ذهن همه ما که درگیر روزمرگی هستیم.. 

قصد حرافی ندارم چون احساس میکنم لپ مطلب پنهان میماند!انچه که از محتوای فیلم دریافتم بسیار ملموس است...اما گاهی پشت حافظه ضعیفمان قایم میشود و بد نیست گهگاهی سری به آن بزنیم. 

تمام داستان بر سر یک {دروغ}بود...دروغ از سر مصلحت..دروغ از سر قدرت...دروغ از سر خودکم بینی...دروغ از سر عشق... 

پلان پایانی فیلم با این جمله به پایان میرسید:دروغهایی که از سر عشق گفته میشوند بسیار رقت انگیز تر از دروغهای دیگرند. 

چقدر این جمله در من اثر کرد...وقتی از سر عشق دروغ میگویی انچان وجود بزرگ عشق را زیر سوال میبری که دیگر قبح دروغ از بین میرود.اصل عشق بر مبنای راستی است... 

جای دیگری دریافتم همیشه باید گونه ای زندگی کرد که فرزندانمان نه به خاطر اینکه کسی شده ایم بلکه به خاطر اینکه همیشه در واقعیت خودمان بودیم به ما افتخار کنند...هیچ چیز قشنگتر از این نیست که به یکدیگر چشم بدوزیم و هرچه هست و نیست را در دایره روبه رویمان بریزیم...حتی اگر گریه مان گرفت...حتی اگر خیلی ترسیدیم..یا حتی اگر بتی که ساخته ایم ویران شده است...دریافتم که مسوول تمام اشتباهاتمان باشیم...بپذیریم اشتباه کرده ایم.به خودمان حق بدهیم روراست باشیم و به دیگران این حق را که ما را نبخشند یا سرزنشمان کنند یا طردمان کنند. 

انوقت بعد از تمام اینها ارامشی عجیب خواهیم داشت که عین انرا دیشب تجربه کردم....نام این فیلم چون طولانی بود در ذهنم نماند...به محض یاداوردن عنوان میکنم.این هم یک تجربه از میان پیچ و خم زندگی...